کد مطلب:141764 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142

حبیب و کوفه
پس از مرگ معاویه به اهل كوفه خبر رسید كه امام حسین علیه السلام از مدینه خارج شده و از


بیعت با یزید سر باز زده است. حركت امام به سوی مكه بسیار معنادار بود. شیعیان حضرت در منزل «سلیمان بن صرد خزاعی» جمع شدند. بنا شد كه نامه هایی به سوی امام نوشته شود و همگی حضرت را به كوفه دعوت كنند. خطبا هم در نماز جمعه ها مردم را به این مسئله سوق دهند. از جمله كسانی كه به امام نامه نوشتند و حضرت را به كوفه دعوت كردند، حبیب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه و سلیمان بن صرد... بودند. [1] این گونه گفته اند: هنگامی كه مسلم بن عقیل وارد كوفه شد و به منزل مختار فرود آمد، شیعیان رفت و آمد را با ایشان شروع كردند. [2] در برابر او برخی از سخنوران چون عابس بن ابی شبیب شاكری به سخن برخاستند. پس از وی حبیب از جای برخاست و عباس را مدح بلیغی كرد و گفت: «خدای رحمتت كند، البته آن چه در باطن داشتی در قالب جملاتی كوتاه بر زبان آوردی! در حالی كه به خدایی كه جز او معبودی نیست، ما همه بر همان راهی هستیم كه تو بر آن استوار گشته ای». [3] .


[1] ابصار العين، ص 25؛ الارشاد، ج 2، ص 37؛ الكامل في التاريخ، ج 2، ص 533.

[2] اللهوف، ص 108؛ الارشاد، ج 2، ص 41؛ الكامل في التاريخ، ج 2، ص 555؛ الاخبار الطوال، ص 341.

[3] «رحمك الله، لقد قضيت ها في نفسك بواجز من القول و انا و الله الذي لا اله الا هو لعلي مثل ما انت عليه».